3. Dwie krople sprytu

Od rana lał deszcz. W całym zamku powietrze było bardzo wilgotne, szczególnie w sali od eliksirów, gdzie aż wrzało.

- Moi drodzy – Horacy Slughorn uśmiechnął się zachęcająco, witając Gryfonów i Ślizgonów z siódmego roku. – Dzisiaj przypomnimy sobie jeden z eliksirów uleczających – Podreptał do biurka, chwytając swój egzemplarz podręcznika. – Bardzo często pojawia się na egzaminie, tak, tak – Westchnął. – Dobierzcie się w pary, wskazówki znajdziecie na stronie pięćdziesiątej czwartej.

Natychmiast nastąpiło zamieszanie i kręcenie się po sali, w czasie którego nauczyciel zdążył napomnieć o nagrodzie w postaci punktów dla najbardziej skutecznej mikstury.

Nott odwrócił się do Blaise’a z nieciekawą miną.

- Dlaczego go nie ma? – Uniósł pytająco brwi, mierząc wzrokiem Ślizgonkę dosiadającą się do Diabła. Była to tęga dziewczyna o nazwisku Bulstrode.

Zabini wzruszył ramionami, a w tej samej chwili drzwi otworzyły się z hukiem, a w nich stanął Draco we własnej osobie. Szybko skinął głową w ramach przeprosin za spóźnienie i natychmiast obrzucił klasę badawczym spojrzeniem.

- Prędko, panie Malfoy! – Pogonił go staruszek. – Tworzymy w parach eliksir uleczający. Za panem Bakerem,o tam, w rogu czeka Longbottom.

W  klasie rozniósł się szyderczy chichot paru osób.

Draco zamrugał tępo, spoglądając z obrzydzeniem w kąt sali gdzie siedział Neville. Przewracając oczami, dosiadł się do dygoczącego Gryfona.

Po chwili dało się słyszeć już tylko dźwięki noży, skwierczenie płomyków ognia i pluski eliksirów. Hermiona pracowała w pocie czoła nad dziełem jej i Victora. Loki napuszyły się i uniosły się ku górze na wskutek ciągłych oparów, choć nadal mieszała to w jedną to w drugą stronę, pozwoliwszy przyjacielowi na udzielenie pomocy kuzynowi.

- Hermiono – Usłyszała za sobą pełen trwogi szept, a odwróciwszy się, ujrzała błagalną twarz Neville’a. – Pomóż mi! – Pisnął, spoglądając na kociołek jego i Ślizgona.

Gryfonka westchnęła ociężale, nim zaczęła dawać chłopcom potrzebne wskazówki. Jednocześnie pracowała nad swoją miksturą. Co chwilę miała głowę w naczyniu swoim lub przyjaciela, stale kontrolując obydwa. Przyprawiało to wiele trudności, choć za wszelką cenę usiłowała rozjaśnić umysł Neville’a.

Draco oparłszy głowę, w ciszy obserwował  działania dwójki Gryfonów. Z opanowaniem spoglądał co i rusz na postęp mikstury dziewczyny, upewniając się czy może przypadkowo został źle skonstruowany. Gdy tak ciągle jej bujna czupryna latała mu przed oczami, uniósł brwi, prychając cicho. Wtem, pojawił się przy nich Horacy, a Hermiona niemal zanurkowała we własnym kociołku, udając całkowicie pochłoniętą własną pracą.

- No, no  - Zacmokał z entuzjazmem nauczyciel, uważnie obserwując buchające kłęby z eliksiru Neville’a i Dracona. – Bardzo ładnie, wiedziałem, że dacie sobie świetnie radę! Barwa jest idealna dla tej fazy… - Delikatnie podniósł zesztywniałego Gryfona za łokieć. – Pozwoli pan, panie Longbottom… - Pociągnął go między krzesłami, ku rozśmieszonemu Blaise’owi. – Ta dwójka stale nie może osiągnąć idealnej purpury. – Uśmiechnął się wesoło, klepiąc pannę Bulstrode po masywnym ramieniu. – Chłopcze, spróbuj im pomóc, a pan, panie Malfoy, proszę pracować dalej! – Z przeogromnym uznaniem w szarych oczach, Slughorn uniósł kciuki ku górze, napotykając sztuczny, szeroki uśmiech Ślizgona.

Gdy tylko nauczyciel zwrócił swą uwagę komu innemu, Draco nerwowo podrapał się po skroni, patrząc na powierzchnię kociołka. W końcu, zagryzając niepewnie wargę, podniósł wzrok i spostrzegł, że dotychczas Hermiona robiła to co on. Jednakże, spotykając spojrzenie jego chłodnych oczu, zmrużyła gniewnie oczy i błyskawicznie odwróciła się.

Chłopak nawet gdyby naprawdę chciał poprawnie dokończyć to zadanie, nie dałby rady. Był kompletną nogą z eliksirów i kiedy tylko spojrzał na kolejne instrukcje, zakręciło mu się w głowie.

Uśmiechnął się chytrze.

- Oh, daj spokój, Granger! – Szepnął wyzywająco, kopiąc jej krzesło. – Nie dokończysz tego, co zaczęłaś? – Zapytał zdziwiony, opierając się luźno, a Hermiona nawet się nie poruszyła. Draco przygryzł dolną wargę z niezadowolenia. - …Mogłoby się wydać, że to nie Longbottom zrobił eliksir – Zaczął znowu, głosem całkowicie obojętnym. Wykorzystując to, że Gryfonka na niego nie patrzy, dalej uśmiechał się podle. - …Wtedy trzeba by było znaleźć winowajcę…Oszukanie nauczyciela…

- Dodaj na raz siedem kłów chropianka – Warknęła niespodziewanie, nawet nie odwracając głowy,

- Czego? – Dopytał zdezorientowany Draco, spoglądając na swoje miejsce pracy bacznym wzrokiem.

Po kilku chwilach, wrzucił to co mu najbardziej odpowiadało do opisu „kły” i ponownie kopnął nogę krzesła Gryfonki, która aż podskoczyła. Wydymając ze złością dolną wargę, wymierzyła Ślizgonowi cios śmiercionośnym spojrzeniem.

- Wyobraź sobie, że robisz to dla Longbottoma – Rzucił beznamiętnie, wzruszając ramionami.

Hermiona sprawdziła stan mikstury, porównując go z podręcznikiem, a następnie wskazując palcem na daną linijkę, odparła ostro.

- Tak się składa, że właśnie dla niego to robię.

Draco nachylił się ku wskazanej wskazówce i natychmiast wykonał polecenie.

- Dwie krople śluzu gumochłona, Malfoy! Nie jedna! – Pisnęła z oburzeniem, przytrzymując jego zimną dłoń dzierżącą specjalną fiolkę. – Prędko, zanim zmieni kolor! – Draco z osłupieniem, patrzył jak Hermiona kieruje jego ręką, nim ją wyrwał z uścisku. W tej samej sekundzie dziewczyna bezceremonialnie wróciła do swojego kociołka.

Działo się tak przez kilkanaście kolejnych czynności, które wymagały coraz to większej przykładności i uwagi. Gryfonka spostrzegła, że Victor również jest mocno skupiony na eliksirze Nott’a i Pansy, dlatego ustanowiła sobie za punkt honoru, sprawić, by Neville choć raz nie został na szarym końcu. Malfoy był nieistotny, choć nieopisanie irytujący, gdy kopał jej krzesło, nawołując.

Na jej czole wystąpiły kropelki potu, gdy znowu usłyszała puknięcie.

- Krople wody miodowej! – Krzyknęła z oburzeniem, tracąc cierpliwość, a jej palce zatrzęsły się. Draco posłusznie chwycił buteleczkę, obojętnie wykonując polecenie, gdy wtedy Hermiona nerwowo rozszerzyła oczy. – Nie, nie! Krople Moon Dew, pomyliłam, Malfoy! – Spojrzała nerwowym wzrokiem na Ślizgona, karcąc się w myślach za swoje niedopatrzenie. Jej eliksir był już na innym etapie, a teraz…

Chłopak powoli podniósł fiolkę, zamknął i odstawił na swe miejsce, w miarę, jak mikstura zaczęła bulgotać, nie zmieniać barwę.

- No to po ptakach, Granger – Rzucił oschle, wzdychając. Oparł się wygodnie, wbijając obrażony wzrok w drugi koniec sali. – Longbottom ci podziękuje. – Uśmiechnął się zjadliwie, zakładając ręce na piersi, gdy wtem na jego palniku wylądował satynowy kociołek Hermiony.

Z opanowaniem przyglądał się, jak dziewczyna prędko stara się go poprawnie ustawić.

Draco niemal z kapiącym jadem z ust, burknął.

- Oszczędź mi tego aktu szlachetności, Granger – Mówiąc to, nie zaszczycił jej swoim wyrodnym spojrzeniem. W momencie, gdy kociołek stał perfekcyjnie dopasowany, dzwon ogłaszający koniec lekcji zadzwonił. Draco równo z nim wyszedł z sali, nie zważając na nawoływania Slughorna, dotyczące oceny eliksiru jego i Neville'a.

*

W pokoju wspólnym Gryfonów był jak zwykle tłoczno i głośno. Większość uczniów starała się przykładać do nauki, choć wesołe wrzaski pierwszoroczniaków udaremniały to całkowicie.

Victor Baker siedział od dłuższej chwili na wytartej kanapie, ściskając podręcznik.

Jego noga nerwowo podrygiwała, gdy bacznym wzrokiem obserwował przeciwległy róg pokoju.

Od paru dni jego głowę okupywała jedna myśl. Jak to możliwe? Nott nie mógł się pomylić. Victor całym sercem wierzył, że osobą, którą Ślizgon widział w oknie była Hermiona. Nie sposób pomylić jej bujnych włosów. Choć mimo to, Gryfonka nie wykazywała żadnych, nawet najmniejszych symptomów, które sugerowałyby jej świadomość o wypadzie chłopaków. Co za tym wszystkim idzie, dwie dziewczyny z szóstego roku musiały w jakiś sposób nie dotrzymać swojej obietnicy.

Wstał, z hukiem zatrzaskując książkę.

W tym momencie Addison wybuchła gromkim śmiechem przy rozmowie ze znajomą. Obydwie ocierały łzy. Addie zakamuflowała swój dołeczek dłonią, a dziewczyna obok niej właśnie zaczęła czyścić okulary, nadal rechocząc.

Ucichły raptownie dopiero gdy spostrzegły  przed sobą stojącego sztywno Victora. Przewyższał obydwie o co najmniej głowę.

Przez krótką chwilę trwali w nieprzyjemnej ciszy, którą zdecydowała się przerwać panna Carter.

- Coś się stało? – Spytała niekoniecznie uprzejmie, świdrując chłopaka spojrzeniem lazurowych tęczówek. Widząc, że chłopak nie odpowiada, , zabrała książkę ze zdegustowaną miną i pociągnęła za sobą łokieć koleżanki.

Victor dał sobie jeszcze jedną sekundę. Poprosił Gryfonkę w okularach o chwilę prywatności z Addison, która niemal niewidocznie pokręciła głową, napotkawszy ciekawe spojrzenie koleżanki. Po paru chwilach stała sama naprzeciwko starszego Gryfona, czekając na puentę.

- Jak to się stało, że Hermiona dowiedziała się o naszym wyjściu do Hogsmeade? – Chłopak zlustrował Addie wyzywającym spojrzeniem, będąc ciekaw odpowiedzi. Jaką to wymówkę spróbuje mu wcisnąć?

Dziewczyna tylko uniosła brwi z politowaniem, wzruszywszy ramionami. Zrobiła krok, który został zablokowany z lekkim uśmieszkiem.

- Mieliśmy umowę. – Przypomniał oskarżycielskim tonem, delikatnie przytrzymując jej rękę.

-  A ja jej nie złamałam – Odparła ostrzej, spoglądając na ściskane miejsce. – Nie wiem, dlaczego was zauważyła, panie Baker – Dodała zjadliwym głosem, akcentując ostatnie wyrazy. – Ale wiem jedno – Rzekła odrobinę łagodniej, spotykając ciepłe spojrzenie tęczówek chłopaka. – Uratowałam ciebie i twoich przyjaciół przed kolejnym szlabanem. – Uśmiechnęła się dumnie, odgarniając włosy. Victor zmarszczył niepewnie czoło, słuchając dalej. – W dzień, kiedy was zobaczyła, wróciła do pokoju wspólnego bardzo zawiedziona, wiesz ile dla niej znaczą zasady – Zboczyła na chwilę z tematu, uśmiechając się dziecinnie. Victor odpowiedział jej tym samym, rozgarniając swoją burzę loków na głowie. – Siedziałam wystarczająco blisko, żeby usłyszeć jak rozmawia o tym z Ginny. Co prawda, na myśl o zgłaszaniu tego McGonagall była naprawdę smutna, choć zdecydowała, że powinna. – Przerwała na sekundę, by pokiwać odchodzącej do dormitorium koleżance. – Byłam pewna, że jeżeli naskarży, pomyślicie, że nie dotrzymałyśmy z Millie słowa, więc nie zastanawiając się, wypaliłam, że nie poszliście tam dla zabawy… - Jej głos stał się mniej pewny. - …Przypomniał mi się twój ostatni szlaban, dlatego powiedziałam, że poszedłeś szukać dla niej prezentu– Przymknęła oczy, obawiając się, że mogłaby zauważyć niezadowolenie chłopaka. – Nie wiem z jakiej okazji, sądziłam, że może uzna to za przeprosiny za twoje zachowanie, no nie wiem, to była moja ostatnia deska ratunku, Victorze! – Zakończyła wywód, ostrożnie unosząc wzrok. Następnie poczuła jak ogarnia ją uczucie wstydu, widząc tępy wyraz twarzy chłopaka i jego puste spojrzenie skierowane w jeden punkt.

Dziewczyna przełknęła głośno ślinę.

Dwójka Gryfonów stała przez parę chwil, nie wiedząc co począć.

Victor przyłożył dłoń do ust, oddychając szybciej. Addison otworzyła szerzej oczy, obserwując jak chłopak pędem podbiega do wiszącej nieopodal tablicy ogłoszeń.

- Dziś jest siedemnasty wrzesień?! – Krzyknął z ogromną ulgą, widząc widniejącą datę. Odetchnął, opierając głowę. – Za dwa dni Hermiona ma urodziny! – Niespodziewanie uchwycił głowę młodszej Gryfonki, śmiejąc się wesoło. – Pomyślała, że poszedłem szukać prezentu urodzinowego, Addie! To ma sens!

Addison ozdobiła twarz przepięknym uśmiechem, przybijając piątkę z chłopakiem

- Dziękuję ci, dziękuję! – Nie posiadając się z radości, powtórzył to jeszcze parę razy, uśmiechając się z czcią w kierunku dziewczyny. Na pożegnanie zepsuł jej fryzurę, zatapiając w niej swą dłoń i mierzwiąc. Addie od razu strzepnęła rękę chłopaka, choć również się uśmiechnęła, gdy odchodził w kierunku swoich kolegów.

Niedługo jednak cieszyła się samotnością. Nie zdążyła westchnąć, a przybiegł ponownie.

- W sobotę jest trening, pamiętaj – Po raz ostatni obdarzył ją zniewalającym uśmiechem, nim odpowiedział na nawoływania swych przyjaciół.

*

Pierwszy mecz qudditcha w tym sezonie zbliżał się nieubłaganie. Obydwie drużyny pracowały w pocie czoła, by zdobyć zwycięstwo i najwyższą liczbę punktów.

Gryfoni trenowali ciężko od początku września, a ze zdwojoną siłą ćwiczyli w październiku, gdzie dni stawały się coraz bardziej nieprzyjemne, a wieczory chłodne i deszczowe. Tak samo Ślizgoni. Im zależało no pobiciu przeciwnika równie ostro.

W tym samym czasie, gdy ostatnie przygotowania Gryfonów zakończyły się, pojawili się Ślizgoni, gotowi do swoich zajęć. Jednakże, dostali polecenie od kapitana poczekać aż wszyscy gracze Gryffindoru opuszczą boisko i będą od niego w bezpiecznej odległości. Tak więc drużyna Węża stała na mokrej trawie, marznąc i szczękając zębami w sobotę, trzydziestego pierwszego października.

- Czy ty starasz się mnie podpuścić? – Millie zapytała z ogłupiałym zdziwieniem, wpatrując się w rozbawionego Randalla bawiącego się swoją miotłą.

Rzucił w dziewczynę swym stalowym, prowokacyjnym spojrzeniem, odsłaniając sznur śnieżnobiałych zębów, w miarę jak deszcz stawał się gęstszy.

- Jak mógłbym, Millie – Odparł kąśliwie, robiąc krok bliżej Ślizgonki. Następnie bacznie obserwowany przez wzrok dziewczyny, powoli założył jej kaptur na głowę. – Po prostu stwierdziłem, że mimo wszystko nie dałabyś rady. W święto duchów dzieje się wiele dziwnych rzeczy w tym zamku, a ty i twoja przyjaciółka…

- Ani słowa o moich przyjaciołach, Randall – Millie przeszyła go lodowatym spojrzeniem spod kaptura, chcąc dodać coś jeszcze, lecz ktoś ją wyręczył.

- Sądzisz, że boję się wyjść nocą w Halloween? – Właśnie nadeszła Addison, która zdążyła usłyszeć strzęp rozmowy. – Zarzucasz mi tchórzostwo? – Jej wściekłość zaczęła się nasilać. Gryfonka nie mogła znieść takiej obelgi, bo tylko to miał na myśli Ślizgon, wiedziała to. – Wyjdziemy dziś i przejdziemy z Millie cały zamek, od lochów aż po wieżę astronomiczną, potem wrócę do pokoju wspólnego i kulturalnie pójdę spać – Obrzucając Ślizgona spojrzeniem pełnym pasji, kontynuowała. - A następnego dnia opowiem ci o swoich przeżyciach, które może zetrą ci ten parszywy uśmieszek z twarzy. – Warknęła z odrazą, prostując się. Po chwili została odprowadzona pustym spojrzeniem Millie.

- Jesteś niemożliwy – Fuknęła gniewnie, oblizując usta z niedowierzaniem. – Wiedziałeś, że tu idzie, wiedziałeś, że nas słyszy i wiedziałeś, że da się podpuścić. - Ślizgon w odpowiedzi cynicznie przewrócił oczami, jednak gdy jego spojrzenie powróciło do pierwotnego kierunku, dziewczyna była już przy szatni.

Randall odwrócił się sztywno, usłyszawszy nieopodal szepty.

Widząc za sobą Blaise’a, Nott’a i Dracona, lekko zamazał swój pewny urągliwy uśmiech, nie wiedząc, czego mógłby się spodziewać.

Po pewnej chwili, Ted spojrzał wymownie na Blaise’a, uśmiechając się szyderczo. W następnej kolejności obydwaj szturchnęli znacząco Malfoy’a, który udając, że nie ma pojęcia o ich zamiarach, prychnął obojętnie, uśmiechając się pod nosem.

- Idźcie się przebierać – Rzucił beznamiętnie, następnie przenosząc swój lustrujący wzrok na Randalla. – Ty też. – Dodał ostrzej.

--------

Na początku, z miejsca chciałabym przeprosić każdego, kto przez tak długi czas wyczekiwał kolejnej części opowiadania. Prawdę mówiąc, ja też czekałam na kolejny rozdział. Bardzo chcę pisać, a codzienność niekoniecznie mi na to pozwala.

Jednak zbliżają się święta i nie spocznę, dopóki nie skończę kolejnego rozdziału do Wielkanocy!

Jak oceniacie trzeci rozdział? Nadal nic konkretnego, prawda?
Wasza MoonSeer c:

PS. Jeżeli chcecie być bardziej na bieżąco odsyłam TU. Jest to link do fan page'a mojego Dramione :)